Kategoria: Newsweek Psychologia

Nie ma pani comiesięcznego krwawienia, ale ma pani cykl menstruacyjny, więc poza tym krwawieniem – wszystko jest jak u „typowej” kobiety. To bardzo ważny komunikat - szczególnie dla osoby nastoletniej - dla której bycie w kręgu kobiecym jest kluczowe. Ona wie, że też w nim uczestniczy, tylko w nieco inny sposób
Życie z zespołem MRKH nie definiuje tego, kim jesteśmy – to jedna z wielu cech, które nas kształtują. Odpowiedni język, empatia i otwartość mogą sprawić, że diagnoza stanie się początkiem drogi do akceptacji, a nie źródłem ograniczeń

Bliskim osób ze złożonymi niepełnosprawnościami trudno o siebie zadbać. Nieustanne skupienie na podopiecznym prowadzi do przeciążenia poznawczego, fizycznego i psychicznego. Do tego dochodzi brak możliwości zadbania o swoje zdrowie

Funkcjonuje silny stereotyp matki dziecka z niepełnosprawnością jako anielicy w worku pokutnym, która nie myśli o sobie, tylko o dziecku i dla niego zniesie wszystko. Albo drugi – że to jest patologia i nie ma co takiej wspierać. Oba stereotypy są bardzo krzywdzące.

Między słuchaniem a zmianą – czym naprawdę jest coaching?
Czy coaching to modne hasło, forma terapii czy może narzędzie do osiągania szybkich celów? Dorota Raniszewska, doświadczona coachka i mentorka, zaprasza do głębokiej refleksji nad tym, czym coaching jest w istocie – i jak może pomóc w odnalezieniu kierunku, sensu i równowagi w życiu.
To tekst dla tych, którzy czują, że mogą więcej – i chcą wiedzieć, jak zacząć.

Dzięki charyzmie jestem w stanie porwać za sobą ludzi, ale pytanie brzmi: czy utrzymam ich dostatecznie długo, by dokonać obiecanych zmian? No i czy na dłuższą metę ludzie są w stanie podążać za kimś, kto cały czas epatuje swoją charyzmą, zawsze stawia się w centrum i nie daje przestrzeni innym?

Rodzice mają trudność z komunikowaniem granic, bo obawiają się, jak dziecko zareaguje na ich odmowę. Aby uniknąć jego krzyków i płaczu, unikają bezpośredniej odmowy

Granice mają walor edukacyjny. Dzięki nim przystosowujemy dzieci do kolejnych relacji. Uczymy je, jak powinna wyglądać równa godność. Jeśli potrafimy jako rodzice komunikować, na co się zgadzamy, a na co nie, pokazujemy tym samym, że szanujemy własne potrzeby

My, matki dzieci z niepełnosprawnościami, na różnych etapach różnie wyglądamy. Pamiętam momenty udręczenia i przytłoczenia. Mój syn, oprócz autyzmu, ma kilka niepełnosprawności. Jest osobą niemówiącą, a ponieważ nie mamy jeszcze na tyle sprawnej komunikacji alternatywnej, żeby ktoś z zewnątrz był w stanie sprawdzić poziom intelektualny jego funkcjonowania, więc na ten moment testy wskazują, że jest również osobą z niepełnosprawnością intelektualną.

Dla części ludzi jest faktycznie bardzo istotne, aby płcie były bardzo mocno od siebie odgrodzone, mimo, że rzeczywistość taka nie jest. Jak widzą jakiekolwiek formy różnorodności, będą reagować hejtem i wrzawą

Nie chodzi o to, żeby dziewczyny znokautowały mężczyzn, tylko żeby miały poczucie, że mogą same o sobie stanowić, że ich zdanie, ich perspektywa ma znaczenie, że się liczy. Żeby nie czuły, że są gorsze albo niewystarczające w świecie wciąż zdominowanym przez mężczyzn.

Mężczyźni dziwią się, że tak jak oni chcemy rywalizować i coś sobie udowodniać. Ale obie płci różni pewna rzecz. Panowie często robią wiele, by wygrać. U pań bardziej wyraźna jest tendencja do tworzenia wspólnoty wokół danego sportu.

W piłce chodzonej wchodzi się na boisko w poczuciu odpowiedzialności za bezpieczeństwo własne i innych grających oraz koncentruje się na dobrym samopoczuciu psychicznym - swoim i pozostałych osób. Unika się złości, irytacji, przekleństw. Najważniejsze jest bycie razem, wynik jest drugorzędny. Zapraszamy do lektury wywiadu z Ewą Szmitką.