Dzięki charyzmie jestem w stanie porwać za sobą ludzi, ale pytanie brzmi: czy utrzymam ich dostatecznie długo, by dokonać obiecanych zmian? No i czy na dłuższą metę ludzie są w stanie podążać za kimś, kto cały czas epatuje swoją charyzmą, zawsze stawia się w centrum i nie daje przestrzeni innym?
Rodzice mają trudność z komunikowaniem granic, bo obawiają się, jak dziecko zareaguje na ich odmowę. Aby uniknąć jego krzyków i płaczu, unikają bezpośredniej odmowy
Granice mają walor edukacyjny. Dzięki nim przystosowujemy dzieci do kolejnych relacji. Uczymy je, jak powinna wyglądać równa godność. Jeśli potrafimy jako rodzice komunikować, na co się zgadzamy, a na co nie, pokazujemy tym samym, że szanujemy własne potrzeby
My, matki dzieci z niepełnosprawnościami, na różnych etapach różnie wyglądamy. Pamiętam momenty udręczenia i przytłoczenia. Mój syn, oprócz autyzmu, ma kilka niepełnosprawności. Jest osobą niemówiącą, a ponieważ nie mamy jeszcze na tyle sprawnej komunikacji alternatywnej, żeby ktoś z zewnątrz był w stanie sprawdzić poziom intelektualny jego funkcjonowania, więc na ten moment testy wskazują, że jest również osobą z niepełnosprawnością intelektualną.
Dla części ludzi jest faktycznie bardzo istotne, aby płcie były bardzo mocno od siebie odgrodzone, mimo, że rzeczywistość taka nie jest. Jak widzą jakiekolwiek formy różnorodności, będą reagować hejtem i wrzawą
Nie chodzi o to, żeby dziewczyny znokautowały mężczyzn, tylko żeby miały poczucie, że mogą same o sobie stanowić, że ich zdanie, ich perspektywa ma znaczenie, że się liczy. Żeby nie czuły, że są gorsze albo niewystarczające w świecie wciąż zdominowanym przez mężczyzn.
Mężczyźni dziwią się, że tak jak oni chcemy rywalizować i coś sobie udowodniać. Ale obie płci różni pewna rzecz. Panowie często robią wiele, by wygrać. U pań bardziej wyraźna jest tendencja do tworzenia wspólnoty wokół danego sportu.
W piłce chodzonej wchodzi się na boisko w poczuciu odpowiedzialności za bezpieczeństwo własne i innych grających oraz koncentruje się na dobrym samopoczuciu psychicznym - swoim i pozostałych osób. Unika się złości, irytacji, przekleństw. Najważniejsze jest bycie razem, wynik jest drugorzędny. Zapraszamy do lektury wywiadu z Ewą Szmitką.
Dziewczynkom szkodzą generalizacje w rodzaju: „Kobiety są słabe z matematyki” albo „Kobiety kochają romanse”. W szkole ciągle jeszcze słyszą, że mają mniejsze mózgi niż chłopcy i są mniej inteligentne. Trzeba więc bardzo uważać na język. Nawet nieświadome podważanie kompetencji – choćby w postaci żartu – działa osłabiająco
Dziewczynkom nie służy nadmierne zwracanie uwagi na wygląd. Unikajmy spostrzeżeń typu: „Ale źle wyglądasz” albo „Trochę ci się przytyło”. W temacie wyglądu lepiej ugryźć się w język i powstrzymać uwagi, bo dziewczynki są w tej kwestii wyjątkowo wyczulone
W dorastaniu większości chłopaków nadchodzi moment, w którym trafiają do nieznanej chłopięcej grupy. Wtedy robi się plemiennie. Zaczynają się szczenięce zabawy w rywalizację. Testowanie, kto jest odważniejszy. Znika poczucie bezpieczeństwa, a pojawia się lęk o to, czy jest się wystarczająco męskim
Wielu chłopców martwi się przyszłością. Dorastają w poczuciu, że za chwilę dorosłość. Moment transformacji z chłopaka w mężczyznę wzbudza w nich lęk. Czują się wobec niego bezradni. Obawiają się samotności. Myślą: „Nic mi po kolegach, bo, jak przekonuje cały świat, będę zajęty walką o przetrwanie”
Moje wieloletnie doświadczenie jest takie, że proste lalki z papieru, zrobione przez nas samych, stają się jakąś ważną reprezentacją tego, o czym myślimy, czego byśmy chcieli, czego nam brakuje. Taka własnoręcznie wykonana postać staje się trochę nami. Lalką można wyrazić rzeczy, które często w teatrze, tak zwanym teatrze żywego planu, gdzie gra aktor, nie mają prawa się zdarzyć.
